μενουνγε

    μενοῦνγε

    μεν-οῦν-γε

    conj., тж. раздельно

    1) но, а, напротив

    

(ἀλλὰ λέγω, μέ οὐκ ἤκουσαν; μ., εἰς πᾶσαν τέν γῆν ἐξῆλθεν ὅ φθόγγος αὐτῶν NT.)

    2) да, поистине

    

(μ., μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον NT.)